Day #3 - Taking Over the Town

In alle rust werden we wakker. Om 9 uur ontbijt, een luxe. Uiteraard was er een plan voor de dag. En uiteraard leek onze dag in niets op dat plan. Na het ontbijt stond iedereen klaar om de stad in te gaan. Rose en Rachel hadden echter andere plannen. Aiden en ik werden meegenomen naar de 2 plekken waar we de komende weken aan het werk gaan.

Allereerst was de school aan de beurt. We reden het terrein op en de kinderen werden he-le-maal gek. Gillend kwamen ze dichterbij. Niet té dichtbij, dat is eng. De dapperste deugnieten durfden ons te benaderen voor een high-five of een handje. Het is ontzettend bijzonder om even een circus-attactie te zijn. Even zwaaien is genoeg om een glimlach van oor tot oor op de kleine gezichtjes te toveren.
De head-misstress, Miss Beatrix, nam ons mee naar haar kamer en vertelde ons dat de school in 1935 is gesticht door de blanken. Voor hun medewerkers die verderop in de mijn werken. Uiteindelijk is de school gegeven aan deze werkers zelf. Zij hebben net genoeg geld om hun gezin te onderhouden en de kinderen naar school te laten gaan. Het verbouwen van de school past niet in de begroting. Daarom gaan wij hier 2 lokaaltjes voorzien van een betonnen vloer. Zodat de kinderen niet thuis hoeven te blijven bij regen omdat hun lokaal veranderd is in een modderpoel.

Na een heftig afscheid met nog meer high-fives en handjes reden we naar weeshuis Kieni West. Een huis dat gebouwd is in de afgelopen 4 jaar waarin OPIN op bezoek kwam. In 2011 hebben we geld gespaard om de grond te kopen. In 2012 heeft de groep meegegraven aan de fundering. In 2013 hebben we de binnen en buitenkant geschlderd en dit jaar gaan we het klaarmaken voor de grote verhuizing. Als het goed is komen de weesjes binnen 3 weken naar het terrein en mogen wij bij dit feestelijke moment zijn.

Bij terugkomst op de Moi Nyeri Primary School moest er eerst weer geluncht worden. Spaghetti op het menu. Een goede bodem voor een middagje in Nyeri. Genoeg te doen in de stad. Mer ons boodschappenlijstje stapyen we in 2 matatus. Er moest geld gepind worden, een simkaart aangeschaft en uiteraard moest er even rondgesnuffeld worden in de supermarkt. Nyeri is een drukke stad. Mensen krioelen door elkaar en schuiven tussen auto’s, motoren en karren door. Het ruikt er naar allemaal dingen door elkaar, en niet per se lekkere dingen. We stappen uit op een bomvol busstation. Meteen wordt iedereen omsingeld door Kenianen die ons wilen aanraken en vanalles vragen. Mijn “blijf bij elkaar en let op je tas” is niet tegen dovemansoren gezegd. Op een bijna-aanrijding na kwamen we veilig bij de pinautomaat. Een vriendelijke man maakte 1 van de 2 ATM’s vrij voor ons en zo konden wij vlot onze eerste Keniaanse Shillings uit de muur trekken. Het volgende station was de telefoonwinkel voor een simkaart. Mijn Keniaanse nummer is: +254 714912218 mocht je het leuk vinden om contact te hebben. Whatsapp werkt nog op mijn Nederlandse nummer.
In Kenia is voor alles een oplossing. De simkaarten passen uiteraard niet in onze hippe smartphones.

Geen probleem, dan ga je gewoon naar het servicepunt waar ze een ‘knippertje’ hebben die je kaart op micro-maat knipt.

Met geld, simkaart en allerlei vreemde dingen uit de supermarkt reden we weer naar ‘huis’. Een heerlijk avondmaal stond op ons te wachten. De Ugali (doorgekookte couscous-prut – Yannick) viel in goede aarde bij deze avontuurlijke groep.

Deze ochtend had Aiden mijn gitaar gemaakt in een werkplaatsje tegenover de school. In de middag had ik er al nieuwe snaren op gezet en met het arriveren van al mijn oude vriendinnetjes konden we weer naar hartelust zingen in de ‘Common Room’. Bruno Mars en natuurlijk One Direction waren favoriet. Maar nog niet half zo populair als onze Deniz. Toen hij de kamer binnenkwam overtrefte het gegil van de meisjes dat van menig One Direcion concert.

Inmiddels is de hele zaal donker en worden fluisterend nog even de gebeurtenissen van de dag doorgenomen. Morgen gaan we aan het werk.

Handen uit de mouwen, we gaan de wereld verbeteren!