Day #5 - Hakkuh

Met een heerlijk ontbijt achter de kiezen vertrokken we naar de werkplaatsen. Ik mocht naar de Karuda Primary School. Onderweg werden we wel 3x aangehouden door de politie. Meestal omdat een busje vol blanken ook voor de politieman een bezienswaardigheid is, deels omdat de gordels om moesten.

Op Karuda ging iedereen volle bak aan de slag. Er werd met man en macht gehakt, geschept en gekruid om de vloer 20 cm te verlagen. Volgende week wordt deze volgestort met stenen en beton zodat de kinderen niet meer in de modder staan wanneer het regent.
Het was zwaar werk en de thee-break kwam dan ook als geroepen. Fijne keniaanse thee met een rooksmaakje omdat het op een houtvuurtje gemaakt wordt. Puur genieten.
Een uurtje werken later was er alweer lunch. Onze kookploeg heeft flink uitgepakt. Boterhammen met gehakt stonden op het menu. Het was erg ongemakkelijk om te eten met al die hongerige oogjes om je heen. Je kan niet delen want dan doe je altijd mensen te kort. Toch zegt je gevoel dat dat het juiste zou zijn. Uiteindelijk schuil ik me achter mijn rol als groepsleider en is het van belang dat de deelnemers goed eten zodat ze de reis goed blijven volhouden.

In de middag kwam er weinig van werken. De kinderen gingen oefenen voor de feestelijke viering van morgen. Er wordt gevierd dat de rijst geoogst kan worden. Daarbij komen allerlei andere scholen naar Karuda. De scouting-groepen gingen hun performance oefenen en wij mochten meedoen. Met onze stijve hollandse billen deden we hard ons best de soepele kinders te volgen. We brachten het er niet al te slecht vanaf. De docente vond dat het juiste niveau niet gehaald werd omdat ze waren afgeleid door onze aanwezigheid. Ik betwijfel of het niet gewoon kwam door onze deelname aan het geheel.

We zongen nog wat Justin Bieber en het wilhelmus (want dat combineert zo lekker) en toen werden we alweer opgehaald.

Met een groepje van 9 vertrok ik naar het centrum van Nyeri. Waar we de eerste keer als groep bij elkaar bleven was er nu ruimte om in groepjes door de stad te struinen. Ik nam de mannen op sleeptouw. Ze maakten zich een pot nutella van 500 (!) Shilling buit in de supermarkt en daarna hebben we de meest smalle straatjes van de stad opgezocht. Het is elke keer weer een verrassing wat je daar tegenkomt. Met nog 20 min te gaan voordat we weer werden opgehaald door matatu-Muturi doken we een restaurantje in voor een cola. 3-hoog achter waren wij niet minder verbaasd dan de plaatselijke stamgasten dat we het restaurant gevonden hadden.

Het eten was weer briljant. Mukimo is een soort hutspot maar dan met spinazie ipv wortel. Iedereen at het met smaak op.

De cultuurshock, emotie en vermoeidheid beginnen inmiddels een rol te spelen. Hoewel het zorgt voor een traan hier en daar vind ik het vooral ook mooi, omdat het betekent dat de belevenissen aankomen en werkelijk indruk maken. Dit is het begin van het leren van deze reis. De groep vangt elkaar goed op en waar nodig springen Aidan en ik bij. Samen maken we herinneringen voor het leven.