Day #12 - Lala Onono

Beton storten, wie had gedacht dat dat zó leuk zou zijn. Als dwazen hebben we gewerkt op de Karundas Primary School. Snel zand, stenen, water en cement mixen zodat we vandaag nog de hele vloer kunnen bedekken met beton. Samen waren we een geoliede machine. Iemand die de molen draait, 2 mensen die stenen scheppen, 2 mensen voor zand, 1 voor water, 1 voor cement en 1 om de vloer vlak te malen. De overige 2 rijden de kruiwagens op-en-neer. Simon en Samuel, de bouwvakkers sturen ons aan.

De theepauze om 11:00 geeft weer nieuwe energie. Toch merk je tegen 12:00 dat het tempo wat zakt. Het is best zwaar werk en we hebben natuurlijk mar en paar uur geslapen dankzij de lange wedstrijd gisteren. Om 13:00 is daarom helaas niet het hele lokaal af. Zo’n 2/3 is voorzien van beton, de rest komt morgen.

In de middag willen Kelvin en ik even gaan kijken bij de zusterpost van de school waar we verblijven. Ze vertelt ons dat 18:00 een betere tijd is en dus vertrekken we naar het cyber café. Dankzij een lege accu vertoef ik hier minder lang dan gisteren. De rest van de tijd tot 18:00 vul ik met chillen op het grasveld.

Het bezoek aan de zusterpost is het hoogtepunt van de dag. Er staan 10tallen kinderen in de rij om hun antibiotica, antihistamine, hoestdrankje of corticosteroïden te ontvangen van de zuster. Bij klachten komen ze langs en maken ze afspraken wanneer ze een pilletje, drankje of zalfje komen halen. De dosis voor de ochtend wordt in de avond meegegeven. We kijken even mee hoe de zuster vakkundig en snel de kinderen wegwerkt. Wanneer het rustig is branden we los met onze vragen. Het is leuk om te merken dat de buitenkant van zorg nog zo verschillend kan zijn; de reden om de zorg in te gaan is wereldwijd dezelfde; mensen helpen waar het kan.

De avond kom ik door met wat gitaarspel. Mijn stem komt eindelijk een beetje terug.
En nu ga ik slapen als een dikke man. Lala Onono!