Day #19 - Goodbye

Onze laatste dag in Nyeri. We gaan nog 1 keer kijken bij de projecten en nemen de tijd om onze tas in te pakken.

Allereerst gaan we naar het weeshuis. Daar moeten we de tijd even doden omdat er niet echt een plan was. We speelden uiteraard weerwolven. We veegden de vloer nog even aan en een klein groepje ging op avontuur op de vlakte rond het huis. Ze stuitten op een prachtig meertje en de foto’s die ze mee terug namen spraken boekdelen.

Toen Rose en Rachel aankwamen deden we een evaluatierondje. De groep kon erg mooi onder woorden brengen wat ze mooi vonden en wat ze vonden tegenvallen. Ik werd er een beetje stil van..
Zeker toen de weeskinderen aankwamen en de hal gevuld was met ballonnen en blije gezichtjes moest ik even slikken.

Na het overhandigen van een aantal gekochte spullen en een lunch vertrokken we naar de Karundas Primary School. Daar bewonderden we de staat van de lokalen, overhandigden we wat cadeaus én mochten we een boom planten op het binnenplein.
Ik kreeg een schop met een paars lint in mijn handen gedrukt en besefte me meteen dat dit heel ongemakkelijk ging worden. De deelnemers en zo’n 20 schoolkinderen keken me verwachtingsvol aan. Ook de directrice en wat docenten maakten de situatie er niet minder awkward op. 2 jongens hadden een gat gegraven voor de boom. Yannick merkte terecht op:”gaan we de boom planten of begraven?” zo diep was het gat wat ze maakten. Ik liet de boom in het gat zakken en schoof wat zand in het gat. Net toen ik dacht dat ik uit mijn benarde positie bevrijd kon worden kwam men aan met een gieter. Wederom met een paarse strik. Ik had niet lang nodig om te beseffen wat dat betekende..
Het plantje kreeg wat water en na het uitzoeken van een jongen die voor de boom zou moeten zorgen zolang wij weg zijn was het ritueel gedaan.

De docent van de ‘special’klas wilde nog een liedje op mijn gitaar horen en zo streken we neer naast ons boompje voor een kort optreden.

Na 4 liedjes was het tijd om weer in de matatu te klimmen.
ook in het internet café moest nog even muziek gemaakt worden. Dat had ik gisteren beloofd. Samen me Linda zong ik ‘Beauty and the Brains’ van Nielson.

Deze avond is onze laatste waarop we eten op de school. Daarom bedankten we de keukenploeg met wat kleine cadeautjes en een hard applaus.

In de avond zouden we voor 1 keer muziek mogen maken met de meiden. Niets was minder waar. Na nog geen 30 minuten werden we bruut verstoord door de matrone. Zij bewaakt de orde in de slaapzalen. Ze is erg streng en dat is soms ook echt wel nodig, maar vanavond kan ik even geen respect voor haar opbrengen. We hebben dit jaar al stukken minder muziek kunnen maken en tijd kunnen besteden met de meisjes van de school. Deze laatste avond wordt ons dan ook nog door de neus geboord.

Een beetje boos sluit ik mijn blog af, morgen gaan we weer een klein stapje dichter naar huis.